Hebben we er weleens over nagedacht?
Op 6 september schreef ik een update over ons oudere weduwen/weduwnaars en gehandicapten programma op Ahava. Dat we 5 dagen per week een heerlijke gevarieerde en gezonde maaltijd voor hen koken. Dat ze op vrijdag meel krijgen waar ze een gezonde en voedzame pap van kunnen koken zodat ze ook op zaterdag en zondag nog wat te eten hebben.
Maar hebben we er weleens over nagedacht hoe al deze ouderen naar Ahava komen? Hier rijden namelijk geen seniorenbusjes en de scootmobiel zal hier waarschijnlijk nooit gaan komen, een rollator kon ik via via regelen voor een ernstig gehandicapte jongeman maar ik geloof dat dit ook de enige rollator in het hele zuiden van Malawi is.
In 2014 werd het verlangen in mijn hart gelegd om een programma op te zetten voor ‘onze agogo’s’. (agogo betekent grootmoeder of grootvader in het Chichewa (de lokale taal van Malawi). Toen moest ik erover na gaan denken hoe ik de ouderen naar Ahava wilde vervoeren. Want velen kunnen de afstand niet meer lopen. En toen……..ging ik dromen over een kar waarop de ouderen kunnen zitten die getrokken zou worden door ezeltjes om de ouderen zo op Ahava te krijgen maar hen ook weer naar huis te vervoeren.
De werkelijkheid begon met het bouwen van een stal. En inmiddels kennen jullie het verhaal van Mo en Biel; onze ezels die ons mobiel gaan maken. Wat geniet ik van die lieverds hier om mij heen! Een goede vriend wist via iemand die ook weer iemand kende de tuigen te regelen. Geregeld werd het maar wel in Nederland dus het was een heel verhaal om de tuigen op Ahava te krijgen. Mensen die ik amper kende boden mij een hele koffer aan bagage aan die zij vanuit Nederland naar Malawi voor ons wilden meenemen. De koffer kwam van vrienden en met heel veel hulp van velen waaronder mijn zusje werd de koffer gevuld met onder andere de tuigen. Wat kan ik gelukkig worden en dankbaar zijn van deze bijzondere lichtpuntjes van onverwachte hulp, die maakt dat we samen zoveel meer kunnen doen dan alleen.
Het laatste stuk van mijn droom die werkelijkheid mag gaan worden is de kar. We zijn er nog niet……….want het blijkt lastig en ingewikkeld te zijn. We kunnen het hier in Malawi niet ‘zomaar’ kopen maar het moet echt gemaakt worden. Het ‘plaatje’ wat ik in mijn hoofd heb is in werkelijkheid niet gemakkelijk om uit te voeren. En hoe krijg ik een offerte voor een plaatje wat ik in mijn hoofd heb?
Toen kwam uit onverwachte hoek opnieuw hulp van een lieve vriend. Verbaasd en verwonderd ben ik er nog steeds van hoe hij het ‘plaatje wat ik in mijn hoofd had’ tot leven heeft laten komen op papier. Zelfs Mo lijkt op de getekende ezel. Met dit ontwerp kunnen we aan de slag om een offerte te krijgen.
We zijn er nog steeds niet…….maar wel onderweg om de ouderen op een veilige en comfortabele manier te vervoeren naar en van Ahava.
Hebben we er weleens over nagedacht hoeveel organisatie, tijd, financiële middelen en hulp van anderen we nodig hebben om een droom werkelijkheid te laten worden aan hen die eenvoudig onze hulp nodig hebben?
